Jawel, wij van Bellevue hebben een missie. Dat klinkt akelig zakelijk voor een stel dat maar wat aanrommelt, maar toch… En wat is die missie dan? Graag willen wij gasten – en vooral ook hun kinderen – een letterlijk onvergetelijke vakantie bieden.
Het is zo makkelijk gezegd: ‘Ja, we hebben een onvergetelijke vakantie gehad.’ Maar is dat dan ook echt zo? Weet je over pakweg twintig, dertig jaar nog altijd wat die tijd in kwestie dan zo bijzonder maakte? Herinner je je nog wat je at bij de tent, in het hotel of het vakantiehuisje? Weet je nog wat voor spelletjes je deed, uren achtereen? Welke vrienden je vriendinnen je maakte? En dat je misschien wel verliefd werd?
Voor mijzelf zijn de jeugdvakanties in Italië onvergetelijk. Het Italiaanse ijs dat ik op de vele marktjes proefde (het zal een keer niet over eten gaan) en de oliebollen die ik at. Mijn vader die met zijn rechter arm in het verband boven water zwom, nadat hij op de Simplonpas het koelwater uit de kokende motor van de Peugeot 404 over zich heen had gekregen.
Mijn eigen ongelukje aan de boorden van het Meer van Lugano, waar ik met mijn blote voeten in een groot stuk glas trapte en bloedend als een rund door mijn zusje naar het dichtstbijzijnde huis werd gebracht, waar drie Italiaanse schonen (het zal een keer niet over vrouwen gaan) mijn lelijke wond verzorgden. Vele jaren later spraken we nog over ‘de vrouwtjes’, lang voordat die term een neerbuigende betekenis kreeg.
We werden uitgenodigd om bij hun in het dorpje Porlezza te komen eten. We dronken hun goedkope landwijn (ik kreeg ook een slokje, toen moet het zijn begonnen), we communiceerden met handen en (zere) voeten en het ene na het andere bord met spaghetti Bolognaise en kip-met-heel-dik-kippenvel en polenta kwam uit de keuken. Waar ‘de vrouwtjes’ overigens niet uit tevoorschijn kwamen. We aten alleen met de mannen… Letterlijk onvergetelijk.
Maar terug naar die missie van Bellevue, die de lat voor ons heel hoog legt. We kunnen moeilijk glas rondstrooien op het erf, om de geblesseerde kinderen van onze gasten daarna te verwennen… En toch lukt het soms onze missie te vervullen. Bij Tristan bijvoorbeeld, de zoon van Sonja Bakker (inderdaad, die…). Die reed op zijn driewieler over het erf van Maison Bellevue, constant achter Elly aan. Op wie hij – drie jaar oud maar evengoed terecht – dolverliefd was geworden. Tristan zal nu achttien zijn of daaromtrent, maar ik weet zeker dat hij zich nog flarden van Bellevue herinnert. Of in ieder geval van Elly…
Onze kleine grote vriend Ben is ook fan van Bellevue, waar hij al jaren komt met zijn ouders William en Marjolein en zijn zus Daphne. Tegenwoordig komt ook de hond mee, Jelka, ter verhoging van de feestvreugde. Nou kreeg Ben van school de opdracht om een brief te schrijven aan iemand die hij mist tijdens deze dagen van corona. Toen de brief bij ons op de deurmat viel – de deurmat van de computer, want ze doen modern daar op school – waren we ontroerd. Van Ben mochten we zijn brief op onze blog zetten. Dus bij dezen.
Beste Elly en Jurriaan
Ik schrijf jullie deze brief, omdat ik het heel leuk vind om naar jullie op vakantie te gaan maar door dat stomme virus kan het niet:(
Maar nu ik door corona binnen zit mis ik jullie en jullie kippen en paarden
Het lekker met z’n allen op zaterdag eten en dat dan Daphne op de piano zit ik op de gitaar. Ik mis het helpen bij de paarden en eieren zoeken bij de kippen. Ook mis ik ’s ochtends een puddingbroodje te kopen bij de boulangerie en in het bos lopen. En het allerbelangrijkst wat ik mis is jullie.
Ik wil heel graag nog op vakantie komen bij jullie in Frankrijk en hoop dat het in de zomervakantie weer mag.
Dus hopelijk tot dan.
Liefs,
Benjamin
PS. Groetjes van papa, mama en Daphne
Mocht Ben zijn vakanties op Bellevue toch ooit vergeten, dan sturen we hem zijn brief terug als bewijs. Tot dan is zijn schrijven het bewijs voor ons, dat we in ieder geval één keer in onze missie zijn geslaagd.
