Een van de taken van een herbergvader is het geven van informatie over wat er in de buurt zoal is te beleven. Daar is niet veel literaire eer aan te behalen, dus wie geen tips wil, haakt hier af.
Er was een tijd dat je, ver van huis en zonder buis waarop Fred Emmer vertelde of het de volgende dag zou gaan regenen of niet, op de plaatselijke camping l’Hermitage bij Christian Andersen (sic!), de baas van het kampeerterrein, te raden kon gaan over het weer van morgen. Meestal zou het mooi worden. En meestal was dat een fabeltje.
Het moge duidelijk zijn: de service van herbergier, campingbaas en hotelier strekt zich uit tot onverwachte horizonten. Zo wordt te Bellevue tegenwoordig op zondagochtend om halfacht brood en ander lekkers gehaald door de patron, omdat – toegegeven – croissants en pains choc, rozijnenbroodjes en amandelcroissants al binnen een half uur op zijn. Steevast probeert diezelfde patron dit onderwerp op de zaterdag voorafgaand aan de onmenselijk vroege zondagochtend te omzeilen en even steevast is het de waardin die erover begint (en die de volgende dag om halfacht nog op één oor ligt, trouwens). Ze zegt dat het ‘een verworven recht is’, dat aan huis bezorgen van de broodnodige patisserie. Want: ‘Alles voor de gasten’. Als er een vakbond voor toeristen zou bestaan, was zij er de voorzitter van, dunkt me.
Een ander verworven recht van de gasten van Bellevue is het ontvangen van ‘de tip van de dag’. Een heikel klusje voor de herbergvader. Immers, het spreekwoord wil dat goede raad duur is. Daarin gaat het niet over geld, maar wel over het risico dat de raadgever loopt. Wordt de gegeven raad wel gewaardeerd of pakt die juist hopeloos verkeerd uit? Valt het allemaal bitter tegen en wordt er achter de rug om op voorhoofden getikt? Om nog maar te zwijgen over een zich als het heelal uitdijend gamma aan dagtips, dat zich uitstrekt van wandelingen (inclusief de te slechten hoogteverschillen, te doorwaden rivieren en te doormodderen wandelpaden), musea en hun openingsuren, horecagelegenheden (uiteenlopend van eetcafé tot driesterrentent en alles er tussenin), wijnchateaus en caves, ‘leuke marktjes’, brocantes en vide greniers. En al die informatie over al die activiteiten dient actueel te zijn en van persoonlijke indrukken en eigen ervaring voorzien.
Neem nou Auberge à la Queue du Lac, de sympathieke eetgelegenheid van Marie-Claude en haar wederhelft Christian (weer een andere Christian overigens). Tientallen gasten stuurden we erheen, omdat het zo’n onverwoestbaar plattelandsrestaurant is, met een interieur gelijk een rariteitenkabinet en parasolletjes in de tuin van de uitspanning, waar je ’s zomers met je blote voeten in het gras zat. Maar de tijd schrijdt voort. Natuurlijk, dat interieur is er nog, maar buiten staat tegenwoordig een grote party-tent waarin je moet eten. En erger nog, Christian overleed begin september (ik denk niet dat-ie in de hemel zit, want daar is het veel te saai voor hem), waarmee de helft van de sfeer is weggevallen.
Of nóg zo’n topper van weleer: Comptoir Cuisine in Autun, dat volgens Tripadvisor het beste restaurant is van de stad van Augustus. Dat zal wel kloppen, maar hun populaire lunches staan niet meer op de kaart; je kunt er alleen nog voor een diner terecht en wie wil er nu ’s avonds laat nog naar huis toe tuffen?
Maar niet alles is verval. Integendeel, er is genoeg gastronomisch nieuws te ontdekken! Neem de nog jonge wijnbar Lieu dit Vin in Autun. Een leuke woordspeling, want een ‘lieu dit’ is wat wij een gehucht zouden noemen. ‘De plek genaamd’ betekent het letterlijk. De Plek genaamd Wijn dus, maar als je het uitspreekt ook een lieu divin, dus een goddelijke plaats. Nu ja, het terras met uitzicht op de kathedraal van de Heilige Lazarus is magnifiek, het atrium binnen is strak en licht, serveerster Sandra blijkt altijd goedlachs en chef Jean (of was het Pierre?) maakt een goddelijke zwezerik (ris de veau in het Frans).
Daal je tweehonderd meter af, dan loop je pardoes in de dikke witte armen van Adzin, eigenaar en ober van Saint Augustin. Een wonderlijke naam voor een Algerijns restaurant, maar Adzin was dan ook pas vijf dagen toen hij in 1956 met zijn acht broertjes en zusjes vanuit Algiers naar Parijs vertrok. Ik hoop in het bijzijn van hun ouders. En nu, 65 jaar later, runt-ie dan zijn eigen restaurant, dat een vrolijke ratjetoe is van Algerijnse snuisterijen, oosterse tapijten en stokoude foto’s van de Tour de France. Uit de keuken komen couscous in alle soorten en maten en natuurlijk tajines van uiteenlopende snit. Ook bricks, een soort krokante pasteitje met bijvoorbeeld verse forel of groenten van binnen. Allemaal vers en allemaal zó lekker, alsof Adzins oude moedertje zelf achter de pannen staat. Drink er een glas goedkope Algerijnse rode wijn bij en het leven lacht je toe.
Dan het beste nieuws: Café Parisien in Saulieu maakt een renaissance door. Eigenaar Jean-Marc Tingaud, nota bene een beroemd fotograaf in Frankrijk maar geboren en getogen in de kleine hofstad van François Pompon, heeft een team van toegewijd personeel om zich heen verzameld. Je zit er prachtig in de sfeer van 1832 (!), het eten blijkt simpel doch copieus en smaakvol en de Chablis Premier Cru is spectaculair. Voeg daarbij de charme van de gastheer, de eiken tafeltjes met hun koperen plaatjes waarin de namen van beroemde cafébezoekers staan gegraveerd (onder wie sinds kort ‘onze’ fotograaf Eddy Posthuma de Boer) plus, vooruit, nog een glas chablis, en je bent het heertje.
Last but not least is de Saut de Gouloux tegenwoordig meer dan de moeite waard. De wat? De Saut de Gouloux: de waterval nabij het gelijknamige plaatsje. Geen Nigeria Watervallen hoor, maar toch indrukwekkend in al zijn woestheid. Rondom kun je kleine en grote wandelingen maken (tot ruim acht kilometer, zie: https://www.visorando.com/randonnee-le-saut-de-gouloux/), maar in alle gevallen dient het begin- of eindpunt het gelijknamige restaurant te zijn. Modern en toch gezellig, ontzettend aardige bediening en een zeer toegewijde chef, die allerhande heerlijkheden voor je neus tovert.
Dus hop, de paden op en de lanen in om alle nieuwigheid rondom Bellevue te ontdekken. Veel plezier!
- Die verdomde musea en shopping malls bespreek ik volgende keer wel eens…
