Het geluk van Eva

IMG 3195

De Morvan telt vele bijzondere bewoners. Zoals Christian Maes, Frankrijks grootste virtuoos op de trekharmonica (op mij na dan hè). Maar ook Mike Oldfield (Tubular Bells) plus Frank Boeijen, die zelfs een lied schreef over de streek. En, op een steenworp van Bellevue, Eva Posthuma de Boer en haar partner, acteur Frank Lammers.

Toen Eva Maria Posthuma de Boer (1971) werd geboren, schreef Gerard Reve haar ouders in een felicitatiebrief dat zij ‘de naam droeg van de vrouw die de zonde op de wereld bracht en van Haar die de zonde wegnam’.

Eva – romanschrijver, columnist en auteur van kookboeken – heeft de passie van de volksschrijver voor de Heilige Maagd nooit gedeeld. Maar zijn liefde voor het Franse land des te meer. Een liefde die begon toen zij een jaar of zeven was en haar ouders, de bekende fotograaf Eddy Posthuma de Boer en zijn muze Henriëtte, een oude Renault Estafette kochten, waarmee het hele gezin het land van Marianne doorkruiste, op zoek naar een huis. ‘Ik herinner mij nog dat mijn moeder in het dorp Alligny in de sneeuw stond te onderhandelen met de makelaar. Ik kon aan haar hele houding zien dat dit ons familiehuis zou worden.’

Alligny-en-Morvan, gelegen in weelderig groen, was in die dagen nog levendig. Eva: ‘Er waren drie kroegen, een bakker, een buurtsuper en een postkantoor. En in de zomer streek op het pleintje aan de rivier het circus neer. Alleen maar ouwe meuk natuurlijk, maar er gebeurde evengoed veel.’

In de jaren die volgden gingen de cafés een voor een dicht. De bakker verdween, de buurtsuper sloot de deuren en Alligny werd, zoals zoveel Franse gehuchten, een dommeldorp. Het kon ‘t familiehuis niet deren, want dat lag toch al aan een stil, doodlopend pad. ‘Le Petit Pont’ prijkte inmiddels op de gevel, ingegeven door het riviertje langs de fermette, met een klein bruggetje erover. ‘Karel Beunis, een bevriend kunstschilder, penseelde de letters boven de deur.’

Le Petit Pont was nimmer een Hollandse enclave. Integendeel, het kleine huis ademde het Franse leven. ‘Op een oude foto van mijn vader, staat ons gezin net na de aankoop al met de buren op het trappetje van hun huis. Die meid rechts vooraan, dat ben ik, mijn buurjongetje staat erachter. We zijn allebei acht jaar oud, maar wat een verschil in lengte!’

La vie Française dus, maar dan wel een leven vol cultuur. ‘Mijn moeder sprak en spreekt goed Frans. Met Ramses Shaffy trok zij eerder al naar Parijs, om er in clubs en cafés Franse chansons te zingen. En vader maakte de Lichtstad onveilig met Karel Appel en Corneille. M’n ouders vieren hun trouwdag trouwens nog altijd in Parijs.’

Vergeleken bij al dit vertier, was Le Petit Pont een zee van rust. En voor Eva werd het een thuis. ‘Ik heb daar de gelukkigste jaren van mijn jeugd gekend tijdens die Franse vakanties. Nooit heb ik mij er verveeld. Op mijn dertiende kwam ik een jongen van negentien tegen uit een dorp verderop. Ik zei dat ik zestien was, stapte in z’n auto en we zijn de hele zomervakantie samen opgetrokken. De vriendschap bleef, ook toen ik later vriendinnen meenam en we ons vermaakten met koken en roken, wijn drinken en blowen. Nou ja, met alles wat God verboden had.’ Dat zal Reve’s Eva in haar zijn geweest…

Nog altijd als zij het pad naar Le Petit Pont oprijdt, komt Eva thuis. ‘Het is de sterrenhemel, het zijn de vuurvliegjes. Het zijn de vele uren met vrienden, het luieren in de hangmat, het spelen in de rivier. Dagboeken schreef ik vol over het vinden van genot en geluk in het leven. En die vind ik er nog steeds.’

De verkoop van het familiehuis aan Eva en haar man Frank, was een moeilijke beslissing voor haar ouders. ‘Het onderhoud viel hen steeds zwaarder, de reis erheen leek almaar langer. Maar verkopen aan vreemden wilden zij niet. Uiteindelijk is dit de ideale oplossing voor iedereen. Al zijn ze sinds de overdracht in 2018 nog niet langs geweest. Misschien is er ook wel te veel veranderd.’

Eva Posthuma de Boer vindt haar inspiratie aan dat doodlopende pad in Alligny-en-Morvan. ‘De stilte en de verlatenheid geven mij de ruimte. Het is de plek waar ik heb geleerd mijn eigen stem te horen. Ik ben er graag met Frank en vrienden, maar alleen is het ook heel prettig. Ga ik hardlopen, rommelen en uren lang schrijven.’

Zo schreef Eva haar eerste roman ‘Eindeloze dagen’ op die plek en speelt Ica, die andere roman, zich er zelfs af. Nu werkt ze er aan een kookboek over de Bourgondische keuken, maar dan lichter en luchtiger. Dus wordt er gekokkereld dezer dagen in Le Petit Pont, het familiehuis waaraan Eva haar hart verloor. Het huis dat een kleine brug vormt tussen Holland en de Morvan.

Dit verhaal van mijn hand verscheen eerder in Bourgondische Zaken, hét magazine voor levensgenieters.

 

Facebook
WhatsApp

Recente berichten

Boodschappenlijstjes

Een heerlijk ratjetoe

Bellevue 20.21

In dit rivierenland

Een Schot in de roos

Vriendschap in een glas wijn

De afhaalvakantie

Allons, enfants de la Patrie!

Stress!!!

Het geluk van Eva