En toen was het opeens toch 15 maart, de dag van de gemeenteraadsverkiezingen in Frankrijk. Niet dat het als een verrassing kwam hoor… Je kunt je er immers zes jaar op voorbereiden, want zolang duurt een periode hier.
Maar zoals altijd bij min of meer belangrijke gebeurtenissen: je hebt in het begin last van wat wel de ‘perspectivische verkleining’ heet. Iets dat ver in de toekomst ligt, lijkt onbelangrijk. En opeens is het er dan toch en moet je er iets mee.
Goed, dat moest ons dorp, met zo’n beetje 550 stemgerechtigden, gisteren dus. Ondanks alle sociale hindernissen, want bijeen scholen mag natuurlijk niet, er worden geen handen geschud en geen klapzoenen uitgedeeld. Terwijl die het leven hier toch zo aangenaam maken. Handen schudden en zoenen (die laatste ook tussen mannen) zijn diep geworteld in de maatschappij en je ziet mensen iedere keer weer twijfelen: zal ik wel of zal ik niet. Of je merkt dat ze het domweg vergeten en alsnog een hand uitsteken of een wang toe keren. Meestal nadat ze als vaccin al een glas rood hadden gedronken… Zo niet gisteren, al hield niet iedereen in het feestgedruis na afloop zich aan de nieuwe, ongeschreven regels. Maar ik loop op de zaken vooruit…
De voorzorgsmaatregelen waren eenvoudig maar afdoende. Geen mensen tegelijk naar binnen in het stemlokaal, maar allemaal even braaf wachten, om elkaar in de rij die zo ontstaat te kunnen aansteken. Dan hops, het stembiljet uit de achterzak, het stemhokje in en krassen maar. Die stembiljetten waren door de twee partijen (die van onze huidige burgemeester Pascal Rateau én van l’Unité Mouxoise van Harold Blanot, met de signatuur van Le Front National) vooraf bij iedereen in de bus gedaan. Dit om te voorkomen dat iedereen ter plekke de klaar liggende biljetten moest bevingeren en beduimelen.
En dan het stemmen zelf. In Frankrijk kiezen inwoners van gemeenten met meer dan 1000 inwoners simpelweg de lijst die hen aanstaat. Eén stem, op sociaal, stadsbelang of rechtsradicaal en dat is het. Lekker overzichtelijk hoor. In gemeente kleiner dan 1000 inwoners is het allemaal Frans bureaucratisch. Daar mag je op maximaal 15 kandidaten stemmen. Dat kunnen bijvoorbeeld alle kandidaten op de lijst van Pascal zijn, maar een mix maken mag ook. Als jij vindt dat de leider van de Le Pen-club toch wel een goede jager is – je kreeg immers de afgelopen weken mooie stukken wild toegestopt, want een goede raad is duur – dan mag je die dus tussen de kandidaten van de andere lijst proppen. Als je de vijftien namen maar niet overschrijdt. Andersom mag je wel namen schrappen. Er was zelfs een stembiljet met alleen de naam van Fabrice, de man die voor Bellevue alle planken en balken zaagt. En die dat kennelijk voor heel veel Mouxois doet, want hij kreeg de meeste stemmen van allemaal (320, vijf meer dan Pascal zelf)!
Dat alles is tot daar aan toe. De ellende begint pas vanaf 18.00 uur, als de stemlokalen dicht gaan (ik gebruik hier het gewoonlijke meervoud, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat alleen het gemeentehuis – la Mairie – open was om te stemmen). Dan moeten al die pakweg 400 stembiljetten, met elk tot vijftien namen erop, een voor een worden voorgelezen. Dat deed burgemeester Pascal zelf. Ik het begin met samengeknepen billen (al kon je dat niet zien, want hij zat erop), want Harold ‘Le Pen’ Blanot kreeg stem na stem. Je zag de onrust in de zaal groeien. Moux zal toch niet…
En inderdaad, Moux zal toch niet, want gaandeweg de eindeloze voorleessessie – vier plaatselijke dames turfden de boel ijverig bij elkaar – keerde het tij en kreeg de equipe van Pascal de overhand. Daar waren wel vier lange uren namen noemen voor nodig, maar toen kon de eindstand dan toch worden opgemaakt: Harold bleef steken bij pakweg 80 stemmen, Pascal haalde er 315 binnen. Omdat ook de rest van zijn groep hoog scoorde, is een tweede stemronde, die gebruikelijk een week later wordt gehouden, overbodig. Ondergetekende bleek met 293 stemmen een goede middenmoter. Maar eerst waren er bubbels om – ietwat bedrukt, want wie val je in zo’n situatie nog om de hals? – de overwinning weg te spoelen. En er was een in honderd stukjes gesneden mega-pizza, waar iedereen met de vingers in graaide om er volmondig van te smullen.
Dus nu maar hopen dat er nog een eerste raadsvergadering komt…
