Serge Pin, onze onverwoestbare Kleine Vriend die je altijd achter de kassa van ‘zijn’ buurtsuper vond, is vrijdagavond 7 februari plotsklaps overleden. In het harnas gestorven, want ondanks zijn gevorderde leeftijd – dik in de tachtig – werkte hij nog iedere dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Voor Serge geen geel hesje omdat-ie zo nodig met pensioen wilde. Want zijn werk was zijn passie, zijn leven, zijn alles.
De eerste keer dat ik Serge zag, was ik meteen in diepe verwarring. Ik stapte zijn winkel binnen en begroette hem voor de tweede keer die dag. ‘Re-bonjour’, zeg je dan. Ik had hem immers al op Bellevue gezien, waar hij brood kwam brengen met zijn bakkerskar? ‘Re-bonjour?’, antwoordde Serge. ‘Bonjour!’ Waarop ik uitlegde dat ik ‘m toch al gezien had s’ morgens?!? Serge schaterde het uit en wees op het huis aan de overkant. ‘Daar woont mijn tweelingbroer Jacques, die brengt het brood rond!’
Vrijwel alle gasten van Bellevue kenden Serge wel: de klein man die ‘klem zat achter de kassa’, zoals op onze website staat. ‘Bonjour mon petit Julien!’, was zijn dagelijkse groet als ik binnenkwam (‘Nou ja… petit, petit…’). Waarna altijd een praatje volgde. Nooit over het weer eigenlijk, maar dikwijls over de nieuwtjes in het dorp, over de vraag of onze grote houtkachel nu wel of niet was aangestoken of over het welzijn van Elly. Serge was een mensenmens.
Een echte middenstander was hij ook. Of ik geen interesse had in een portie fromage blanc, waarvan de uiterste houdbaarheidsdatum was verstreken. In de promotion natuurlijk hè. Wilde ik soms de laatste barquette met oesters meenemen? Tegen een klein prijsje? En er ligt nog een talon de jambon (kontje ham) in de koelkast. Kan ik dat aan jou meegeven? En zou raakte hij van zijn spulletjes af.
Natuurlijk is de dood van Serge een afschuwelijk gemis voor het gezin, temeer daar ze zo veel met elkaar optrokken. Maar zijn overlijden is veel meer dan dat. ‘We hebben weer een pilier, een steunbeer van Moux verloren’, zoals CoCo van La Picherotte het zei. En dat is waar: Serge was misschien wel hét gezicht van ons dorp. Was wellicht de belichaming van ‘de Mouxois’: rond en gezellig, voorkomend en vriendschappelijk, zorgzaam en hard werkend.
Een loopje of ritje naar het dorp zal nooit meer hetzelfde zijn zonder onze Kleine Vriend. Alleen Jacques, zijn tweelingbroer die hem jaren geleden al voorging, zal blij zijn hem te zien.
