‘Je moet lang nadenken en snel doen’, zei mijn goede vriend Geert altijd. Oh, hij zegt het nog steeds hoor, maar nu hij mijn hoofdredacteur niet meer is, hoef ik ook niet meer naar hem te luisteren.
Het was ook nooit zo aan ons besteed, dat lange nadenken. Beetje impulsief allebei… Toen we in 1980 naar het Zilveren Kruis in Beverwijk reden om een verzekeringskaart voor de vakantie te halen (dat moest toen nog), kwamen we thuis met onze eerste Renault 4. In twee minuten gekocht. En in 1990 dachten we er welgeteld één avond over en gingen we overstag voor ons klassieke houten zeilschip Zomer. Acht jaar later deden we er maar liefst een hele dag over om Maison Bellevue te kopen en in 2016 liep het uit tot drie pogingen voordat we het voorlopig koopcontract tekenden voor La Gravelle, ons beoogde nieuwe huis in Normandië. Wat uiteindelijk dus niet doorging. Kortom, er zit een stijgende lijn in, Geert, ook al druist dat in tegen ons karakter.
En nu opeens hebben we, geheel vrijwillig, wel heel lang nagedacht. Over hoe we nu moeten omgaan met alle reserveringen voor Bellevue die noodgedwongen worden geannuleerd. Immers, de belangen zijn tegengesteld. De aanbetalingen die we gewoontegetrouw aan onze gasten vragen, zijn bedoeld om ons inkomen te spreiden over het jaar. Vragen we die bijdragen niet, dan kunnen we de periode van de winter tot het hoogseizoen niet eens volhouden, want de vaste lasten op Bellevue, toch gauw zo’n 1500 euro in de maand, gaan uiteraard gewoon door.
Nu corona dit alles in de war schopt, Frankrijk zijn total lock down kent en vrij verkeer in Europa onmogelijk is, móeten onze gasten voor de komende weken wel annuleren. En omdat het hún schuld niet is dat gansch het raderwerk piepend en knarsend tot stilstand komt, ligt het voor de hand dat zij hun geld graag terug willen.
Zie daar de tegenstelling.
Er is echter ook een gedeeld belang en dat is Maison Bellevue. Wij zijn tenslotte niet de enigen die verknocht zijn aan het bescheiden landgoed in de groene heuvels van de Morvan. Ook onze gasten hebben het huis in het hart gesloten, komen er heel vaak terug en zien het als hun vaste vakantiebestemming, soms tot wel vier keer per jaar! En ja, ook Geert is zo’n ‘recidivist’…
Voor Bellevue zijn het dan ook de mooiste dagen in haar lange bestaan. Gebouwd rond 1850 als eenvoudige boerderij, groeide het uit tot een belangrijk landgoed, met ooit wel 50 hectaren grond rondom. Aan het begin van de twintigste eeuw kocht een rijke veehandelaar uit de Morvan het pand, van waaruit hij de omgeving afspeurde naar knappe koeien, bestemd voor zijn bouillonfabriek in Parijs. Hij was het die met zijn vrouw (samen te zien op bovenstaande foto, mét hun twee honden) vanaf pakweg 1904 het huis verder verfraaide, met de rijke hekken rondom, de pilaren voor de poort en uiteindelijk de twee verdiepingen in de vorm van een landhuis, bovenop de oude longère.
Toegegeven, ook dát waren hoogtijdagen, tot de Eerste Wereldoorlog alles anders maakte. Maison Bellevue overleefde het, natuurlijk, maar de crisis, de Tweede Wereldoorlog en de ‘moderne tijd’ lieten hun sporen na. Pas vanaf derde Pinksterdag 1998, toen wij na een dag bedenktijd handjeklap deden met de oude eigenaar Girard, braken nieuwe tijden aan. Tijden waarin we, met hulp van heel veel vrienden, probeerden om stapje voor stapje de oude luister van het maison bourgeoise te herstellen. Er werden muren weggebroken en torens gebouwd, hekken gesmeed en vloeren gelegd, balken geschuurd en kozijnen geschilderd. Het dak ging eraf (letterlijk en figuurlijk) om Maison Bellevue in ruim twintig jaar te maken tot wat het nu is: een heerlijk oord, een oase van rust.
Toch is het niet al die noeste arbeid die ons goede huis zijn charme geeft. En hoezeer we ook ons best doen om het onze vrienden en gasten naar hun zin te maken, zelfs wíj zijn het niet die Bellevue maken tot wat het is. Nee, het zijn júllie, vrienden die gasten willen zijn en gasten die vrienden worden, die Bellevue tot zo’n bijzondere plek maken. Zie daar het gedeelde belang: Maison Bellevue is een beetje van ons allemaal.
Laten we er dus, door allemaal de lasten te dragen van deze nieuwe crisis in het lange bestaan van ons huis, de schouders onder zetten om ons tijdperk in de historie niet hier te laten eindigen.
Wat dat in de praktijk betekent? Dat wij onze vrienden en gasten vragen om trouw te blijven aan deze bult in de Morvan. Om aanbetalingen die zijn gedaan maar niet kunnen worden verzilverd, te beschouwen als een voorschot op betere tijden. Die zullen komen, ongetwijfeld. Dan zien we elkaar weer op Bellevue. En plukken we allen de vruchten van vriendschap.
